Pojawiła się informacja o powstaniu we Włoszech nowej wspólnoty zakonnej opartej na tradycji karmelitańskiej. W komunikacie krążącym w Internecie czytamy:

"Włoski blog Tradycji Katolickiej Cordialiter informuje o powstaniu tradycyjnej fundacji karmelitańskiej we Włoszech. Klasztor kontemplacyjny ma zacząć działać od października tego roku. Inicjatorem i załozycielem wspólnoty jest x. prof. Konrad zu Loewenstein FSSP, który ma aprobatę miejscowego biskupa. Klasztor jest połozony we Włoszech, w Toskanii, w tej chwili trwaja w nim ostatnie prace remontowe.
Mężczyźni z Polski, zainteresowani szczegółowymi informacjami w sprawie tradycyjnego klasztoru karmelitów mogą je uzyskać od subdiakona Wojciecha Pobudkowskiego, pisząc na adres: wojtekocd@o2.pl" [żródło: CKiT]

Publikująca na tym portalu Dominika Krupińska trafnie podsumowała to wydarzenie.

„Bogu niech będą dzięki. Jestem głęboko przekonana, że nie ma kryzysu tzw. powołań ani kryzysu życia zakonnego jako takiego. Jest kryzys powołań i kryzys życia zakonnego wspólnot zeświecczonych i "udzisiejszonych", które odeszły od wyrzeczenia i ascezy, obserwancji i charyzmatu, a czasem też od ortodoksji, i straciły wewnętrzny Chrystusowy żar. Zjawisko świetnie znane z historii Kościoła i jeśli ktoś ma choćby niewielkie pojęcie o losach życia zakonnego np. w XV-XVI w., to od razu dostrzeże analogie z dniem dzisiejszym”

Równocześnie warto się zastanowić co oznacza to dla Kościoła w Polsce, że kolejne tego typu dzieło rodzi się poza Polską. Przede wszystkim pokazuje konieczność działalności w „szerszym Kościele”, a nie tylko w „środowisku”, drugi element to konieczność wytworzenia zdolności do samoorganizacji, ale nie tylko w zamknięte „środowisko tradycji”, ale w inne formy mogące w głównym nurcie Kościoła normalizować postrzeganie starszych form i ortodoksji. Taka normalizacja to przejście z pozycji „problemu” dla biskupów czy proboszczów na pozycje „współpracowników” wspierających parafie czy diecezje. Przejście z pozycji tylko recenzentów na pozycje tych, którzy przychodzą, coś robią dla Kościoła, a potem niejako naturalnie, bez sztandarów okazują się ludźmi tradycji liturgicznej. Stara liturgia to nie getto - jeśli nim pozostanie jej owoce będą marnowane i nie wykiełkuje z niej wielkie dzieło, ani odnowa Kościoła.

W realu potrzebujemy argumentów z życia, a nie z dyskusji na forum czy facebooku.

Tomasz Rowiński