8. lutego 9. czerwca 9. października

Jedenasty stopień pokory: jeżeli mnich, gdy nawet otworzy usta mówi powoli i bez śmiechu, pokornie i z powagą, niewiele, ale w sposób przemyślany i nie nazbyt krzykliwie, bo jest napisane: Mądry daje się poznać w kilku słowach.

Gdy opat Celestino Maria Colombo (1874 - 1935) opisywał swoją wizję benedyktynów, którzy celebrację służby Bożej mogliby niejako poszerzyć o ciche kapłańskie dzieło adoracji i zadośćuczynienia przed Najświętszym Sakramentem, nazwał ich figli dell'Ostia all'Ostia, synowie Hostii dla Hostii. Milczenie Hostii jest nieskończoną tajemnicą: wyraża wszystko to, co Święty Jan zawarł we wstępie i wszystko, co mówi na końcu swojej Ewangelii:

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga – i Bogiem było Słowo (J 1,1).

Jezus uczynił jeszcze wiele innych rzeczy, lecz sądzę, że gdyby to wszystko spisano, cały świat nie pomieściłby napisanych ksiąg (J 21,25).

Nie można mieć udziału w ciele Baranka, nie zakosztowawszy Jego milczenia. Na kimś, kto go spróbował, a potem trwa w ciszy Hostii, owo milczenie niemal niezauważalnie odciśnie swoje piętno. Za sprawą tego mnich zaczyna przypominać Sługę, którego w zawoalowany sposób portretuje Izajasz:

Nie będzie krzyczał ani podnosił głosu, i nikt go nie usłyszy na placach (Iz 42,2).

Nasz Pan opisuje Siebie samego słowami, które wypełniają przepowiednię Izajasza:

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście. Ja dam wam wytchnienie. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, że jestem łagodny i pokorny sercem. Znajdziecie ukojenie dla waszych dusz. Bo moje jarzmo jest łatwe do niesienia, a mój ciężar lekki” (Mt 11,28-30).

Jedenasty stopnień jest niczym przedostatnie pociągnięcie pędzla na obrazie Chrystusa namalowanym w mnichu. Zbliża go do milczenia Jezusa podczas Męki i w Świętej Hostii.

Jesus autem tacebat.

Ale Jezus milczał (Mt 26,63).

Mark Kirby OSB

tłum. Natalia Łajszczak