Prezentowany hymn należy do tekstów własnych liturgicznego wspomnienia świętego Ludwika, króla (25 sierpnia) - które znalazły się w Brewiarzu Paryskim z 1738 roku. Nigdy nie wszedł do oficjum rzymskiego, lecz bywa używany we Francji. Jego autorem jest bp Isaac Habert (1598-1668), francuski teolog, znawca greckiej liturgii i teologii, doktor Sorbony i kaznodzieja królewski, znany zwłaszcza z wnikliwej polemiki z jansenizmem na temat łaski. Tekst oryginalny hymnu bierzemy z Enchiridion documentorum (Fontgombault 1990). Tłumaczenie autorstwa Michała Gołębiowskiego jest pierwszym polskim przekładem utworu.
Ten złożony z trzech strof oraz końcowej doksologii hymn upiera pochwałę św. Ludwika na trzech częstych w kulturze barokowej toposach świętości. Pierwszym z nich jest obraz okrętu, obecny już w czasach patrystycznych, zwłaszcza w dziele św. Cypriana z Kartaginy, św. Hieronima ze Strydonu oraz św. Ambrożego z Mediolanu, później zaadaptowana do nowożytnego piśmiennictwa antyreformacyjnego. Można wskazać na biblijne źródła poszczególnych elementów tej alegorii (np. Hbr 6,19-20: Trzymajmy się jej jako bezpiecznej i silnej kotwicy duszy, [kotwicy], która przenika poza zasłonę, gdzie Jezus poprzednik wszedł za nas, stawszy się arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka). Drugim toposem jest „moc w słabości”, związana bądź to ze słynnym Pawłowym powiedzeniem: Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny (2 Kor 12,10), bądź też z Tertulianową ideą, która mówi, że „krew męczenników jest posiewem chrześcijan” (semen est sanguis christianorum; w oryginale mowa tylko o krwi, co umożliwia rozszerzenie tej interpretacji o zgon tych, którzy kończą ziemską pielgrzymkę w opinii świętości). Ostateczne zwycięstwo św. Ludwika dopełnia się bowiem przez jego odejście w jedności z Panem. Stąd też chrześcijański paradoks mors tibi victoriam: „śmierć”, a więc upadek i przegrana w kategoriach życia biologicznego, „przynosi tobie zwycięstwo”. Trzecim toposem jest duchowa obecność świętego, którego prochy „zamieszkują” ziemską ojczyznę, a duch spogląda już z nowej, wiecznej ojczyzny, co tylko dopełnia łączność nieba z ziemią. Podkreśla to nawet poetyka utworu, dwukrotnie powtarzając słowo regnum, wplatając je w dwa odmienne konteksty, ziemski i niebiański. W ten sposób uczczone zostaje wstawiennictwo św. Ludwika, jego bliskość w stosunku do swoich, wciąż jeszcze pielgrzymujących w doczesności, a zarazem chwała odbierana w niebie. Sicut in caelo, et in terra.
Hymnus |
Hymn |
Te sancte rursus, Ludovice, prælia,
|
Tyś znowu przez Boga wezwany, Ludwiku, |
Vincis cadendo: mors tibi victoriam
|
Choć padasz, zwyciężasz, zgon wieści tryumfy, |
Tuus paternæ redditus terræ cinis
|
Twe prochy wracają do ziemi ojczystej, |
Sit Trinitati sempiterna gloria, |
Niech Bogu rozbrzmiewa cześć, moc, uwielbienie |
tłum. Michał Gołębiowski
-----
Na stronie adiutorium.pl codziennie udostępniamy teksty liturgiczne w języku łacińskim i języku polskim, żebyście mogli się razem z mnichami modlić się brewiarzem monastycznym. Ta codzienna praca redakcyjna, a czasem także praca tłumacza, nie obywa się bez znacznego nakładu czasu i sił, a jest działaniem non-profit. Mamy nadzieję, że kiedyś dzięki tej pracy cząstkowej będziemy mogli zaprezentować pełny monastyczny brewiarz łacińsko-polski, także w wersji drukowanej. Informację jak wesprzeć adiutorium.pl znajdziesz TUTAJ.
(1598-1668), francuski teolog, znawca greckiej liturgii i teologii, doktor Sorbony i kaznodzieja królewski, znany zwłaszcza z wnikliwej polemiki z jansenizmem na temat łaski.