Hymn na św. Hilarego

Hymnus

Hymn

Non fraus magnánimum, non favor aut minæ
Athlétam quátiunt: iussa tyránnidis
Explens, pastor oves línquere cógitur;
Qui iam contíneat lupos?

Sprawiedliwego zły nie przemoże,
ni źle, ni dobrze mu czynić nie zdoła;
lecz oto pasterz owce opuszcza
na rozkaz tyrana.

Ergo, præsul, abis? dum generósa mens
Te parére facit, Gállia lácrymas
Fundat: terra Phrygum suscípiens patrem
Verbi víndice gáudeat.

„Kto wilki przegna? Gdzieś zginął, biskupie?”,
tak płacze Galia, a hojny dostrzega,
że ziemia Frygów z weselem przyjmuje
mściciela Słowa.

Erróris látebras doctor Hilárius
Spargit luce nova: fontéque vívido
Expúrgat nócuis pásqua fæcibus;
Gentes érudit éfferas.

Do nor się ciemnych wdziera Hilary,
gdzie błąd się schował, i światło tam niesie,
źródłem oczyszcza znędzniałe pastwiska
i dzikich poucza.

Ipsos, dum títubant, instítuit fide
Pastóres: rédeunt mox ad ovília,
Quos error tímidos abstúlerat procul,
Et vocem patris áudiunt.

Chwiejnych pasterzy wiarą kształtuje,
słuchają, gdy mówi, do zagród wracają,
w ufności odważni, bo z błędem zrywają
i z duchem bojaźni.

Præsul magne, poli qui super árdua
Solem iustítiæ cóminus áspicis;
Verbum nos dóceat, quæsumus, ímpetra,
Cuius dógmata prædicas.

Wielki pasterzu, co stoisz wysoko
ponad biegunem, by Słońce oglądać
sprawiedliwości, niech Słowo nas uczy
pewności wiary.

Mundáni métuant impérii ducem,
Qui terram sápiunt: Cæsaris haud timet
Infénsi fúrias pastor, et ásserit
Christi libérium fidem.

Niech królów ziemskich ci tylko się boją,
co ziemię kochają, lecz pasterz ten nie drży
przed gniewem Cezara, bo mężnie wyznaje
Chrystusa wiarę.

Patri máxima laus, máxima Fílio,
Fœcúndo génerat quem Pater in sinu,
Æquum princípio, númine cómparem:
Sacro máxima flámini. Amen

Ojcu największa chwała się niesie
i Jego Synowi, co w płodnym się łonie
rodzi, a równy Początek jest Tchnieniu
w Boskiej świętości. Amen.