Dobiliśmy zatem do półfinału Mistrzostw Świata w Brazylii. Dodajmy w Roku Pańskim 2014. Emocje nie są zbyt wielkie, nasze Orły, jak wiadomo, odpadły już dawno, w przedbiegach i nie ma ich ani na horyzoncie, ani nawet, jak można się obawiać, za nim. Trafnie ktoś zauważył, że gra naszej drużyny i finalistów Mundialu to dwie różne dyscypliny sportu. Jednak gdy się ogląda mecz po meczu, nawet obcych drużyn nieczęsto zachowuje się spokój estety podziwiającego sprawność, technikę, czy taktykę. Zwykle któraś strona okazuje się nieco bliższa, czyjeś zwycięstwo sympatyczniejsze.

No i tak sobie rzecz ułożyłem, że kibicować będę Europie – taki kontynentalny patriotyzm zamiast własnego. A właściwie to nie musiałem nic układać. Sympatie i antypatie nie wynikają z żadnego rozumowego podejścia. Bo co to za kibicowanie Europie skoro scyzoryk otwiera się w kieszeni na sama myśl o zwycięstwie Hiszpanów czy Włochów. Mógłbym powiedzieć: „Hiszpanów nie cierpię od dziecka”. Oczywiście tylko w piłkarskim kotle.

No ale powiedzmy, że takie drobiazgi nie muszą wcale psuć przekonania, że kibicuje się Europie. Ostatecznie niewyjście Włochów, Hiszpanów i Anglików z grupy nie było niczym satysfakcjonującym. Jeszcze jest Portugalia. Nigdy nie budziła mojej sympatii. Zatem Europa to Holendrzy, Belgowie, Francuzi (jakoś ich ścierpię), Grecy i Niemcy. Taka była i wciąż jest „moja Europa” na Mundialu.

Pewien problem zauważyłem, gdy np. Holendrzy grali z Chile, a potem z Meksykiem. Jak tu kibicować neopogańskiej nacji przeciw drużynie katolickiej. Ten problem się jeszcze powtarzał, gdy grali Argentyńczycy choćby z Belgami. Widać jednak futbol ma więcej wspólnego z ziemią, na której rośnie murawa niż się wydaje. Z ziemią i krwią.

Żarty na bok. Teraz są półfinały i gdyby ktoś jeszcze miał wątpliwości – kibicuję Holendrom (przeciw katolickiej Argentynie) i Niemcom. A Niemcom to już szczególnie przeciw katolickiej Brazylii. Nie wiem jak można lubić Brazylijczyków. Bij mistrza!

 

Tomasz Rowiński