2. marca 2. lipca 1. listopada

Rozdział 25. O cięższych wykroczeniach

Brat, który popełnił cięższe wykroczenie, zostaje pozbawiony uczestnictwa we wspólnym posiłku i udziału [we wspólnej modlitwie] w oratorium. Żaden inny z braci nie ma prawa z nim się spotykać ani rozmawiać. Powinien w samotności wykonywać zleconą mu pracę, pogrążony w pokutnym smutku, pomnąc na ów straszliwy wyrok Apostoła, który powiada: Taki człowiek wydany jest na zatracenia ciała, aby duch dostąpił zbawienia w dzień Pana (1 Kor 5,5). Posiłek ma spożywać samotnie w ilości i w czasie określonym jako stosowne dlań przez opata. Niechaj też nikt przechodząc nie udziela mu błogosławieństwa ani nie błogosławi przeznaczonego dla niego posiłku.

Gdy brat dopuści się poważniejszego wykroczenia, czyli zgrzeszy publicznie w ważnej materii, po czym w zatwardziałości serca nie okaże skruchy, opat jest zmuszony użyć kary ekskomuniki. Kasjan pisał o tym typie kary w księdze II, rozdziale 16 „Ustaw klasztornych”. Winny zostaje oddzielony od wspólnoty zarówno przy stole, jak i przy ołtarzu. Święty Benedykt mówi, że ma być wykluczony z posiłków i z oratorium. Wspólny stół nawiązuje do komunii ołtarza. Refektarz w klasztorze ma znaczenie sakralne. Już sam jego wystrój, a także modlitwy liturgiczne przed jedzeniem i po nim, nadają wspólnym posiłkom eucharystyczny charakter. Mówiąc o ekskomunice za poważniejsze wykroczenia, święty Benedykt łączy wspólny stół z ołtarzem, ponieważ grzech ciężki jest zerwaniem komunii i zranieniem Ciała Chrystusa.

Fragment pierwszego listu do Koryntian, na który autor Reguły się powołuje, jest, trzeba przyznać, zatrważający. Święty Paweł mówi:

W imię Pana naszego Jezusa Chrystusa, gdy się zgromadzicie wraz z duchem moim, z mocą Pana naszego Jezusa, oddać takiego szatanowi na zatracenie ciała, aby duch był ocalony w dzień Pana naszego Jezusa Chrystusa (1 Kor 5,4-5).

Szatan jest tu ukazany jako narzędzie, przy pomocy którego Bóg zsyła na grzesznika zbawienne cierpienia, by sprowadzić go na drogę pokuty. Paradoksalnie Szatan, dręcząc człowieka, może działać przeciwko sobie. Czasem trzeba upaść na dno, pogrążyć się w cierpieniu i zniechęceniu, by w końcu zwrócić się ku Bogu. Ludzie z ruchu AA mówią, że miłość do uzależnionego osiąga swój szczyt, gdy pozwala się takiej osobie „osiągnąć dno”. Trudna jest to miłość. Jak straszne musi być to doświadczenie, gdy spróbowawszy już wszelkich innych sposobów, człowiek jest zmuszony odciąć się od ukochanej osoby, ryzykując nawet, że ją straci, ale wiedząc przy tym, że tylko tak może ją uratować.

Mark Kirby OSB

tłum. Natalia Łajszczak

----- 

Drogi Czytelniku, skoro jesteśmy już razem tutaj, na końcu tekstu prosimy jeszcze o chwilę uwagi. Udostępniamy ten i inne nasze teksty za darmo. Dzieje się tak dzięki wsparciu naszych czytelników. Jest ono konieczne jeśli nadal mamy to robić.

Zamów "Christianitas" (pojedynczy numer lub prenumeratę)

Wesprzyj "Christianitas"

-----