¹²Pełniący tygodniową służbę powinni na godzinę przed posiłkiem otrzymać, poza zwykłą porcją, każdy po kubku napoju i kawałku chleba, ¹³aby w czasie posiłku służyli swoim braciom bez szemrania i zmęczenia. ¹⁴W dni zaś świąteczne będą czekać aż do końca Mszy świętej.  ¹⁵Bracia, którzy zaczynają i kończą tygodniową służbą, w niedzielę zaraz po skończeniu Jutrzni, padną w oratorium przed wszystkimi na kolana, prosząc, by się za nich modlili. ¹⁶Ten, kto kończy służbę, powie werset: Błogosławiony jesteś, Panie Boże, któryś mnie wspomagał i pocieszał. ¹⁷Gdy werset ten zostanie powtórzony trzy razy, brat ów otrzymuje błogosławieństwo i odchodzi. Wówczas zbliża się ten, kto służbę zaczyna i mówi: Boże, wejrzyj ku wspomożeniu memu; Panie, pospiesz ku ratunkowi memu (Ps 70[69],2). ¹⁸Wezwanie to powtórzą wszyscy, również trzykrotnie. A otrzymawszy błogosławieństwo podejmuje swoją służbę.

 

Pamiętajmy, że w czasach Reguły jadło się w klasztorach najwyżej dwa posiłki: obiad i wieczerzę (w dni postne tylko ten drugi). Nasze śniadanie nie istniało – i stąd zapewne bierze się i to, że dziś śniadania mają w klasztorach żyjących Regułą charakter zgoła „nieoficjalny”, czasami tak jakby się wypiło kawę i przegryzło pajdą chleba „na jednej nodze”, oczywiście zawsze w ciszy. Co innego obiad (około południa) i kolacja (wczesnym wieczorem) – tutaj jest się w refektarzu, ma się swoje miejsce, jest czytanie w trakcie posiłku; i jest służba kuchenna, która wnosi, wynosi, sprząta, bezszelestnie. Ludzie ci jedzą swój posiłek po wszystkich, jest to tzw. drugi stół. Dlatego – żeby nie było im zbyt ciężko – Reguła poleca dać im „na godzinę przed posiłkiem” po kubku napoju (zasadniczo: wino) i kawałku chleba.

W ostatniej części rozdziału 35. czytamy o krótkiej ceremonii liturgicznej: oddawanie służby i obejmowanie jej ma bowiem nie tylko wymiar organizacyjny, ale i duchowy. Ten, który zdaje służbę, modli się ze wszystkimi, dziękując za pocieszenie Boże; ten, który służbę obejmuje – wzywa Bożej pomocy. Rzecz dzieje się w niedzielę, na zakończenie modlitw porannych. W ten sposób sprawy kuchenne jeszcze wyraźniej umieszczone są w świecie błogosławieństw, nie przekleństw.

 

PM

 

----- 

Drogi Czytelniku, skoro jesteśmy już razem tutaj, na końcu tekstu prosimy jeszcze o chwilę uwagi. Udostępniamy ten i inne nasze teksty za darmo. Dzieje się tak dzięki wsparciu naszych czytelników. Jest ono konieczne jeśli nadal mamy to robić.

Zamów "Christianitas" (pojedynczy numer lub prenumeratę)

Wesprzyj "Christianitas"

-----