24 marca będziemy po raz kolejny obchodzili w Polsce Narodowy Dzień Życia.

Ustanowiony został przed piętnastu laty z inicjatywy posła Marka Jurka i przyjęty swoistą koalIcją sumień wbrew politycznej arytmetyce i woli większości kierowniczych gremiów partii. Zaskakująca większość powstała głównie z głosów posłów Prawa i Sprawiedliwości, Platformy Obywatelskiej, Polskiego Stronnictwa Ludowegooraz Ligi Polskich Rodzin, z których to klubów wszyscy posłowie głosowali za, ale pojedyncze niezbędne głosy doszły nawet z Samoobrony i Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Oddaje to symbolicznie podpis pod uchwałą Marszałka Józefa Oleksego, który zresztą sam głosował przeciwko. Na mocy uchwały sejmowej Narodowy Dzień Życia ma być obchodzony jako święto państwowe co roku w dzień 24 marca.

Idea Narodowego Dnia Życia została zawarta wprost w encyklice "Evangelium Vitae" Jana Pawła II. W zakończeniu tego dokumentu papież wyraził oczekiwanie, aby "corocznie w każdym kraju obchodzono Dzień Życia. Trzeba, aby dzień ten był przygotowany i obchodzony przy czynnym udziale wszystkich członków Kościoła lokalnego. Jego podstawowym celem jest budzenie w sumieniach, w rodzinach, w Kościele i w społeczeństwie świeckim wrażliwości na sens i wartość ludzkiego życia w każdym momencie i w każdej kondycji: należy zwłaszcza ukazywać, jak wielkim złem jest przerywanie ciąży i eutanazja".

Taki też sens Narodowemu Dniu Życia nadała uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskie, zgodnie z którą: "Narodowy Dzień Życia powinien stać się okazją do narodowej refleksji nad odpowiedzialnością władz państwowych, społeczeństwa i opinii publicznej za ochronę i budowanie szacunku dla życia ludzkiego, szczególnie ludzi najmniejszych, najsłabszych i zdanych na pomoc innych. Dzień ten powinien być również motywem solidarności społecznej, zachętą do wszelkich działań służących wsparciu i ochronie życia".

Kopię tej uchwały delegacja parlamentarna na czele z posłem Markiem Jurkiem przekazała w Watykanie Ojcu Świętemu, który przyjął ją z wielką radością i wdzięcznością. Był to wrzesień  2004 r. Niespełna rok przed śmiercią świętego Jana Pawła II. W 2005 r. z okazji pierwszych obchodów Narodowego Święta Życia Jan Pospieszalski napisał piosenkę "Dom pełen skarbów", którą wykonali Paweł Kukiz i Lidia Pospieszalska, śpiewając, że z "więcej odwagi" bierze się "więcej nas" a z "więcej nas" bierze się "więcej radości i więcej miłości". W następnym roku Marszałek Marek Jurek wygłosił pierwsze orędzie z okazji Narodowego Dnia Życia.

Niestety po tym radosnym i podniosłym początku Narodowy Dzień Życia, który powinien być corocznie uroczyście obchodzony i być zachętą do działań służących wsparciu i ochronie życia, jest coraz bardziej wstydliwie ukrywany, pomijany i przykrywany. Ta instytucja, która miała wspierać rządzących w pracy na rzecz rodziny, w przełamywaniu kryzysu demograficznego, w budowaniu szacunku dla życia traktowana jest jak zbędny relikt, który dodatkowo nie da się wykorzystać do gier partyjnych, bo ustanowiony został ponadpartyjnie i nie na rozkaz partyjnych sztabów.

Obecny rok jest pod tym względem szczególnie bolesny. Przed kilkoma tygodniami Parlament postanowił, że nowym świętem państwowym będzie "Narodowy Dzień Pamięci Polaków ratujących Żydów" i że będzie ono obchodzone 24 marca każdego roku. Oznacza to, nie mniej, nie więcej, że to nowe, ważne i słuszne święto ma już ostatecznie "przykryć" Narodowy Dzień Życia. Widać to zwłaszcza w sytuacji gdy Parlament i Rząd wybrali właśnie ten dzień nawet wbrew inicjatorowi, czyli Prezydentowi Rzeczypospolitej i mimo próśb kierowanych przez różne środowiska społeczne.

 

Narodowy Dzień Życia pozostaje jednak nadal świętem państwowy, mimo że nie chcianym, przykrytym i przysłoniętym, to przecież nie odwołanym. Dlatego też zgodnie pragnieniem Świętego Jana Pawła II i z brzmieniem polskiego prawa trzeba pilnować aby ten Dzień nadal był "okazją do narodowej refleksji nad odpowiedzialnością władz państwowych, społeczeństwa i opinii publicznej za ochronę i budowanie szacunku dla życia ludzkiego".

 

Tak będzie także w tym roku. Głównym miejscem  obchodów Narodowego Dnia Życia jest tym razem Poznań, gdzie nie tak dawno, podczas Chrześcijańskiego Kongresu Społecznego przyjęto "Kartę Poznańską", która określa określa cele środowisk katolickich w perspektywie cywilizacji życia. Podpis pod tą deklaracją złożyło 25 tysięcy osób zaangażowanych w życie Kościoła.

Najważniejszym punktem obchodów będzie "Biały Marsz", który rozpocznie się o godzinie 13.00 i przejdzie ulicami Poznania, od Pomnika Armii Poznań do Placu Adama Mickiewicza. Jego organizatorem jest porozumienie poznańskich środowisk konserwatywnych "Poznań dla Życia" we współpracy z Prawicą Rzeczypospolitej i Polską Federacją Ruchów Obrony Życia.

 

Jak zapowiadają organizatorzy - uczestnicy Białego Marszu będą chcieli upomnieć się szczególnie o pełne prawo do urodzenia się dzieci chorych i taką politykę państwa, która w swoim centrum stawia rodzinę. Będą więc domagać się jak najszybszego przyjęcia przez Sejm w formie ustawy obywatelskiego projektu "Zatrzymaj aborcję" oraz wypowiedzenia przez nasze państwo genderowej Konwencji Stambulskiej i zaproponowania innym państwom europejskim, zwłaszcza z naszego regionu, Konwencji Praw Rodziny, odwołującej się do watykańskiej  Karty Praw Rodziny, ogłoszonej w roku 1983 jeszcze przez Jana Pawła II.

Organizatorzy Marszu podkreślają, że w ich wydarzeniu nie chodzi o jakąś formalną celebrację skądinąd bardzo ważnego święta, ale realne zamanifestowanie swojej solidarności z najsłabszymi i determinacji w walce o ich prawa. Są przekonani, że bez ich aktywności, bez gotowości publicznego wyrażania swoich oczekiwań, nie będzie ani lepszej ustawy chroniącej życie, ani wzmocnienia pozycji rodziny, ani powstrzymania "czarnej" genderowej rewolucji, ani żadnej zasadniczej zmiany kierunku politycznego.

Honorowy patronat nad tegorocznymi obchodami Narodowego Dnia Życia w Poznaniu objął Poseł do Parlamentu Europejskiego Marek Jurek, były Marszałek Sejmu i Prezes Prawicy Rzeczypospolitej. Swoją obecność zapowiadają także przedstawiciele różnych środowisk społecznych i politycznych, które ochronę życia, zwłaszcza tych najsłabszych, jeszcze nienarodzonych, oraz prawa rodziny uważają za fundament życia publicznego.

 

Bogusław Kiernicki