Argumentowałbym zatem, że Szekspir pokazuje nam, iż pyszne dusze nie mogą naprawdę poznać samych siebie. Czyniąc siebie bogami swojego egocentrycznego kosmosu, umieszczając swoje „własne ja” nad wszystkim innym i dążąc jedynie do tego, by być „wiernym” sobie.

Wideokomentarz z vlogowej serii Tomasza Rowińskiego.

Sfera uczuciowa stanowi często istotną pobudkę dla działań podejmowanych przez człowieka, dlatego praca nad nią jest tak ważna w całym procesie wychowania.

Wideokomentarz z seri vlogowej Tomasza Rowińskiego.

Kapłan. To słowo-monument. Szlachetne i pełne godności. Chciałoby się zawsze wymawiać je z największym szacunkiem i powagą.

Internus. Zapiski więzienne Prymasa Tysiąclecia [6]. Słuchowisko z wyborem tekstów "Zapisków więziennych" kard. Stefana Wyszyńskiego.

Wideokomentarz z serii vlogowej Tomasz Rowińskiego.

Bóg mógł stworzyć tylko dla swojej chwały. Dlatego też wszystkie obowiązki stworzeń rozumnych winny sprowadzać się do tej jednej myśli: aby uczcić Boski majestat kultem nie tylko wewnętrznym, ale także zewnętrznym i uroczystym.

Symbolizm postrzegany nie tylko jako jeden z nurtów w literaturze i sztuce, ale także jako osobliwy stan ducha artysty, przeczuwał „głębiny bytu” przewalające się i huczące za pozornym spokojem nieba, ulotnością tego, co daje się uchwycić zmysłami albo feerią rozbuchanego życia przyrody. 

Wideokomentarz z serii vlogowej Michała Gołębiowskiego.

Wideokomentarz z vlogowej serii Tomasza Rowińskiego.

Wywiad z książki "Tylko prawda nas wyzwoli. Przyszłość Kościoła katolickiego w Polsce" z wywiadami Tomasza Terlikowskiego.

W związku z publikacją tekstu Piotra Chrzanowskiego  przypominamy list Benedykta XVI w tej sprawie.

Internus. Zapiski więzienne Prymasa Tysiąclecia [4]. Słuchowisko z wyborem tekstów "Zapisków więziennych" kard. Stefana Wyszyńskiego.

Internus. Zapiski więzienne Prymasa Tysiąclecia [4]. Słuchowisko z wyborem tekstów "Zapisków więziennych" kard. Stefana Wyszyńskiego.

Katolickość, tradycja chrześcijańska, nie jest konserwatyzmem w tym sensie, w jakim stał się on dominującym nurtem w świecie zachodnim, nie jest przywiązaniem do stabilności za wszelką cenę, nie jest też po prostu zachowywaniem tego, co stare.

Wizerunek Jezusa Chrystusa na krzyżu jest już tylko znakiem absolutnej daremności.

Głównym bohaterem jest tytułowy „włóczęga”, wrak człowieka, osoba bez tożsamości, bez przeszłości i bez przyszłości, całkowicie wydziedziczony również z „tu i teraz”.

Muzyka kościelna musi więc ciągle na nowo szukać własnej drogi, walcząc na dwóch frontach. Z jednej strony, na przekór purytańskiej pysze, musi uzasadniać konieczne wcielanie się ducha w dzieło muzyczne, z drugiej strony w spotkaniu z codziennością ma kierować ducha i kosmos ku boskiej rzeczywistości.

Uznane za sprawę czysto ziemską, wyjęte spod jurysdykcji kościelnej i pozbawione rangi sakramentu, mistycznego i nienaruszalnego węzła – powróciło ono do dawnej, łacińskiej formuły kontraktu.