Narodowy Marsz Życia 2025 zakończył się odczytaniem Aktu jubileuszowego.

Pod hasłem „Gdy bije serce, dzieje się historia” ulicami stolicy przeszedł w niedzielę Narodowy Marsz Życia.

Marsz Życia od lat stanowi manifestację na rzecz ochrony życia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci.

Razem z aniołami i młodzieńcami żydowskimi uczcijmy dziś Chrystusa Króla.

W pierwszej refleksji po zakończeniu pontyfikatu Franciszka przyszło mi na myśl, iż warto skoncentrować się na dość istotnej dla chrześcijańskiego postrzegania misji papieży kwestii spojrzenia na czas. 

Objawianie się Chrystusa uczniom po Zmartwychwstaniu ma szczególny charakter.

Po dwunastu latach burzliwego pontyfikatu odszedł od nas papież Franciszek.

Barabasz to postać biblijna, która mogła zaważyć na dalszym procesie Jezusa z Nazaretu. 

20 grudnia 2024 r. przekonałem się jak bardzo różna może być reakcja naocznych świadków od rosnącej bezradności (a może i obojętności?) katolików, którzy sami nie zetknęli się z widokiem zniszczenia wynikającego z zamierzonej profanacji.

Ludzkość pragnie zbawienia, lecz nie wie, jak je osiągnąć. Czuje jednak dobrze, że zbawienie może pochodzić jedynie od Boga. Jak jednak dosięgnąć Boga, jak dotrzeć do Wszechmogącego? Jak skłonić Jego Serce do okazania nam miłosierdzia?

„Dziś posiadanie bomb atomowych jest grzechem; kara śmierci jest grzechem. Nie można jej stosować, ale wcześniej tak nie było”. W oficjalnym nauczaniu katolickim można od niedawna dostrzec trend w kierunku traktowania pewnych kwestii w kategoriach nowego moralnego absolutyzmu.

Czy idee obleczone w słowa przez romantyków aż tak bardzo zaważyły na naszych losach? Nie chce mi się wierzyć w tę historię.

Sto pięćdziesiąt lat temu, 30 stycznia 1875 r., Dom Prosper Guéranger – odnowiciel życia monastycznego w Opactwie Solesmes, inspirator ruchu liturgicznego, którego zwieńczeniem był Sobór Watykański II, inicjator odbudowy chorału gregoriańskiego – oddał swoją duszę Bogu w opactwie, którym kierował przez czterdzieści dwa lata.

Czasami przychodzi moment, że widać jak na dłoni, w jak wielkim stopniu jedna osoba może zaważyć na dziejach wielkich zbiorowości. Taka chwila przyszła wraz ze śmiercią papieża Jana Pawła II. Globalny zasięg żałoby po Papieżu zbiegł się z jej niewymuszoną intensywnością. Szybko ta żałoba została wypełniona przekonaniem, że Papież spogląda na nas z okna Nieba – jednak właśnie wraz z Jego spojrzeniem musimy wracać do świata, w którym umierał Jan Paweł II.

Nie wiem jak inni, ale ja miewam często poczucie graniczące z pewnością, że to, co współcześnie występuje ciągle jako Kościół katolicki, w rzeczywistości jest grupą frakcji.

Przez wiele wieków historie biblijne przedstawiano w sposób, jakbyśmy dziś powiedzieli, anachroniczny. Chrystus na wczesnośredniowiecznych krucyfiksach tronuje w szatach kapłańskich. Z otwartymi oczami wyciąga swoje ręce nawet wtedy, gdy włócznia przebija Jego bok, co jak wiemy z Ewangelii, miało miejsce już po śmierci. Na trzynastowiecznych iluminacjach wojska króla Dawida jadą w szyku i rynsztunku ówczesnego europejskiego rycerstwa. Na renesansowych obrazach sceny z życia Chrystusa toczą się na wyidealizowanych placach miast włoskiego cinquecenta. Św. Mateusz na obrazie Caravaggia zostaje powołany w szesnastowiecznej komorze celnej.

Święty Józef delikatnie zapowiada zmianę pór roku z samego środka marcowego garnca, ale dopiero Zwiastowanie Najświętszej Maryi Panny rozbłyska w pełni wiosną.