Świecki. Kim jestem w Kościele i świecie

Książka Pawła Milcarka dobrze oddaje charakter środowiska Christianitas, które zawsze i przede wszystkim było środowiskiem świeckich. Oto co autor sam o niej mówi:

 

W czasach, gdy najbardziej fascynowała mnie liturgiczna Służba Boża, nie było wiele okazji i możliwości, by dzielić się tą fascynacją poza swoim “tradycjonalistycznym” środowiskiem: ludzie byli albo zupełnie niezainteresowani, albo uformowani w swoistej “hermeneutyce zerwania”, a więc bardzo trudni jako partnerzy rozmowy o bogactwach ducha liturgii.

W tych warunkach problematyką rozwijaną w wystąpieniach “ad extra” były przede wszystkim zagadnienia związane z nauką o Kościele. Nic dziwnego, wokół eklezjologii oscylują niemal wszystkie dyskusje związane z aktualnymi problemami i z dziedzictwem Vaticanum II. Określenie, na ile i w jaki sposób Kościół katolicki jest aplikacją Wcielenia Słowa do każdego miejsca i czasu, warunkuje wszelkie rozumienia i ustosunkowania dotyczące ekumenizmu, wolności religijnej, relacji do innych religii, znaczenia sakramentów, kościelności i hierarchii dla życia chrześcijańskiego itp. Moja refleksja w tej sprawie była zawsze bardzo mocno związana z pojmowaniem Kościoła jako formy komunikowanego nam życia Bożego – Kościoła jako “ciała mistycznego” i “żywej Tradycji”.