Ordo amoris amor ordinis. Emancypacja w konserwatyzmie

Esej Justyny Melonowskiej prowokuje do myślenia. Jest on esejem nie tylko w sensie formy literackiej, ale również w swej intencji intelektualnej, jest on bowiem próbą podjęcia debaty pomiędzy środowiskiem konserwatywnym a środowiskiem liberalnym w kwestii emancypacji LGTB. Książka należy do rzadkiego dziś gatunku eseistyki filozoficznej, której na gruncie pogłębionych analiz o charakterze poznawczym przyświecają wyraźnie wyartykułowane dążenia pragmatyczne. (...) Jest to bardzo śmiały projekt, ale łatwiej prowadzić wokół niego rozważania teoretyczne aniżeli próbować nadać mu realną społeczną postać. Próby realnego dialogu pomiędzy środowiskami LGTB a konserwatystami są nieczęste, dotychczas albo były torpedowane albo kończyły się porażką. Być może książka Melonowskiej otworzy nową fazę tego dialogu w Polsce, dzięki zakorzenieniu go w głębszym wzajemnym poznaniu swych wrażliwości i racji. Melonowska podejmuje się trudu myślenia zarówno w imieniu konserwatystów, jak i zwolenników emancypacji, postępuje poniekąd jak Platon rysując „idealne państwo” w swej myśli, ale czy realni partnerzy sporu potrafiliby odnaleźć się w jej wizji? Nawet jeśli „realni” dyskutanci potrafiliby dokonać szeregu koniecznych korekt w ujęciu ich sporu przez Melonowską i nawet gdyby mieli daleko idące zastrzeżenia co do postaci konsensusu, nie osłabiłoby to znaczenia tego eseju. Justyna Melonowska idzie wyraźnie pod prąd tezy, że świat Zachodu wskutek pęknięć aksjologicznych nieuchronnie skazany jest na wojnę kulturową.

Z recenzji ks. dr. hab. Alfreda Wierzbickiego