W roku 1264 papież Urban IV bullą Trasiturus ustanowił uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej, zwane Bożym Ciałem. Wyznaczył też czwartek po niedzieli Trójcy Świętej jako dzień tego święta. Było to nawiązanie do Wielkiego Czwartku – dnia, w którym Chrystus ustanowił Eucharystię.

 

Autorstwo tekstu sekwencji przeznaczonej na tę uroczystość przypisuje się św. Tomaszowi z Akwinu. Jest to dość długi tekst, zawierający  całą naukę o Eucharystii.

 

Sekwencje były to rymowane utwory, które wykonywano na mszy tuż przed Alleluja. W późnym średniowieczu powstało bardzo wiele sekwencji, w tym także lokalnych. Sobór Trydencki w ramach ujednolicania repertuaru liturgicznego usunął je niemal wszystkie pozostawiając tylko cztery pozostawił jedynie: Victimae Paschali laudes (na Niedzielę Zmartwychwstania), Veni Sancte Spiritus (na Zesłanie Ducha Świętego), Lauda Sion (na Boże Ciało) i Dies irae (jako część mszy żałobnej). W XVIII wieku jeszcze do tego zestawu dołączono Stabat Mater (na Wielki Piątek). Sobór Watykański II jeszcze bardziej ograniczył liczbę sekwencji pozostawiając obowiązkowe wykonanie tylko dwóch pierwszych. Tym samym sekwencja Lauda Sion nie weszła do mszału Pawła VI.

 

W uroczystości Bożego Ciała wyraża się pragnienie ludu Bożego oglądania Hostii. Jednak bezpośrednim czynnikiem, które doprowadziło do ustanowienia tego święta były widzenia św. Julianny z Cornillon, w których Chrystus domaga się ustanowienia specjalnego święta ku czci Eucharystii.

Oto opracowanie sekwencji Lauda Sion autorstwa Thomasa Luisa de Victorii.

 

Antonina Karpowicz-Zbińkowska