Już tylko kilkanaście dni dzieli nas od wydarzenia o ogromnym znaczeniu duchowym i społecznym: Kościół w Polsce, w swych pasterzach i swych wspólnotach parafialnych, uroczyście uzna panowanie Chrystusa Króla nad Polską. W roku 1050-lecia Chrztu Polski powiemy Bogu, osobiście i społecznie: chcemy, byś panował na ziemi, tej ziemi.

Pan Jezus powiedział, przed Piłatem, że Jego królestwo „nie jest z tego świata”. Nie znaczy to jednak, że tego królestwa nie ma na ziemi, w tym świecie – lecz że nie pochodzi ono z ziemskich układów. Owszem, królewską koroną Chrystusa jest nie złota obręcz, lecz wieniec cierniowy – ale tym bardziej ten Król ma prawo do naszego posłuszeństwa, poddania się Jego prawom.

Czy tylko w Kościele? Pan Jezus przed odejściem z tego świata powiedział: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 26, 18-20).

Tak więc wszelka władza na ziemi powinna zważać na to, że – jak to przypominał święty Paweł – „pochodzi od Boga”. W istocie – jak to przypomniał Chrystus Piłatowi – nie byłoby żadnej władzy ludzkiej, „gdyby jej nie dano z góry”.

Chrystusowi „dana jest wszelka władza” – i stosuje się to także do konkretnego życia narodów. W pamiętnej homilii z inauguracji pontyfikatu w roku 1978 święty Jan Paweł II wzywał, abyśmy dla „zbawczej władzy” Chrystusa otwierali „granice państw, systemów ekonomicznych i politycznych”. Wcześniej papież Pius XI, ustanawiając święto Chrystusa Króla w roku 1925 apelował w encyklice Quas primas: „Niech … nie odmawiają władcy państw publicznej czci i posłuszeństwa królującemu Chrystusowi, lecz niech ten obowiązek spełnią sami i wraz z ludem swoim, jeżeli pragną powagę swą nienaruszoną utrzymać, i przyczynić się do pomnożenia szczęścia swej ojczyzny”.

„Tobie publiczną cześć oddają rządzący narodami, Ciebie czczą nauczyciele, sędziowie…” – takie słowa padają w pierwotnym hymnie nieszpornym na święto Chrystusa Króla (szkoda, że akurat one wypadły przy reformie posoborowej!). Król Wszechświata jest Królem narodów.

Nasza Intronizacja Chrystusa to oczywiście nie jakaś wolna elekcja, na której się króla wybiera – lecz publiczny akt uznania władzy tego, kto Królem już jest, rzec można: z urodzenia i z zasługi.

Pełno wokół nas i w nas spraw i decyzji, które powstają przeciw Bożemu królowaniu, prawu i miłosierdziu. Niechby z tego uroczystego aktu uznania władzy Chrystusa zeszły w te wszystkie miejsca krople łaski. I niechby tam drążyły kamień.

 

Paweł Milcarek

 

Komentarze Pawła Milcarka ukazują się na łamach Przewodnika Katolickiego.